Kimyasal Çözünme Nerede Fazla?
Bir Başlangıç, Bir Son
Kayseri’nin sabahları, sabahın ilk ışıklarıyla uyanan eski taş sokaklarında bir başka oluyor. O sabah, güneş yüzümü ısıttığında, biraz da güneşin o kırmızı-kahverengi tınısında kaybolmuşken içimdeki fırtına başlamıştı. Her şey başlamak üzereydi, yine… Ama neyin başlangıcıydı bu? Sadece kendimi kaybetmiş, boğulmuş bir şekilde düşüncelerimin içinden çıkmaya çalışan bir gencin, her geçen gün biraz daha çözülen bir kimyanın hikâyesi. Çözünme… Evet, kimyasal çözünme. O an, içimdeki kararsızlık tam olarak orada, bu kelimenin anlamını anladım.
Çözülmeye Başlamak
Bazen içsel bir çözülme, dışarıdan hiç gözle görülmez. Kimyasal çözünme gibi, bir şeyin tamamen erimesi uzun zaman alır. Her şeyin çok hızlı çözülmesi de mümkün değil. Hayatın kimyasal denklemi de buna benzer, her şey yavaşça çözülür, anlık ve ani bir etkiyle değil.
Benim hayatımda kimyasal çözünme, aslında eski bir ilişkiyle başladı. Sadece bir ilişki değil, belki de bir inançtı, bir umut. O yıllar, birbirine yaslanmış, çiçek açmış, sararmış ve sonra solmuş duygularla geçiyordu. Onu kaybetmek… Hımm, gerçekten çok da acı vermedi. Çünkü bir yerlerde çözülmeye başlamıştı zaten, nehir gibi, bilinçli ya da bilinçsiz bir şekilde.
Hayal Kırıklığıyla Karışan Çözünme
Kimyasal çözünme, bazen bir yerlerde fazla olur. Birinde, bir ilişkide, bir hatada, hatta bir bakışta fazla olabilir. Bir ilişkiyi kaybetmek, başlangıçta dev bir acı gibi görünse de, bir süre sonra normal bir hale gelir. O çözülme süreci, başlangıçta fark edilmez. İçine karıştıkça, yavaşça değişir, hem de seni hiç hissettirmez. Ama bir an gelir, farkına varırsın. O zaman gerçekten kaybolmuşsundur.
Bunu hissettiğimde, Kayseri’nin o dar, eski sokaklarına bakarak, o dar duvarları ne kadar aşındırdığımı düşündüm. Hani bazen insanlar seni görünmeyen bir şekilde çözmeye başlarlar, aslında farkında bile olmadan. Tıpkı kimyasal çözünme gibi… Bir anda hayatını terk ettiklerini sanırsın ama aslında gitmeleri, bir dizi kimyasal reaksiyonun sonucudur. O reaksiyonlar bir noktada, nehir gibi, seni bambaşka bir hale dönüştürür.
Heyecan ve Umut Arasında
Kimyasal çözünme bir kayıp gibi başlayabilir ama bazen bir yenilik de olabilir. Bütün bu sürecin sonunda bir şeylerin yerli yerine oturduğunu, zamanla her şeyin kabul edilebilir olduğunu fark ettim. Kayseri’nin ışıkları, sabahın o solgun pembe tonları arasında bile farklı bir ışık taşırdı. O ışık, bazen hayatın her şeyi dönüştürmesinin ne kadar doğal bir şey olduğunu hatırlatıyordu bana. Zaman geçtikçe, bu değişim çok daha belirginleşiyor ve ne kadar çözülse de, bir zaman sonra daha güzel bir hale geliyorsun.
Hayatımda birkaç kez çözülme anı oldu. Her biri bambaşka duyguları barındırıyordu. İlk zamanlar korkmuştum, sonra hüsrana uğradım, ama sonunda bir şeyler öğrenmiştim. Kimyasal çözünme, hayatta hep fazla olur diye bir şey yok. Ama şunu kesin biliyorum; her kayıp, yeni bir başlangıçtır. Bir şeyin yerini alacak başka bir şey mutlaka vardır. O anı yaşarken hissedilen hayal kırıklığı ve yıkım, bir zaman sonra yerini heyecana bırakır.
Sonuçta Ne Öğrendim?
Kimyasal çözünme, sadece kimya kitaplarında yer almaz, hayatta da her an karşımıza çıkar. İnsanlar değişir, duygular kaybolur ve bazen kimyasallar bir araya gelir. Ama önemli olan, kimyasal çözünmenin sonunda ne olduğudur. O kaybolan şeyin yerini alacak yeni bir şey, belki de hiç fark etmediğimiz bir umut gelir. Her şeyin bir çözülme süreci var, ama çözülmeden, belki de asla en değerli şeyleri anlayamayız.
Ve Kayseri’nin dar sokaklarında bir sabah güneşin altında, kimyasal çözünme nerede fazla, derken, bende çözülmeye devam eden bir umut var.